میلیون ها نفر فاقد عدالت مسکن هستند که حق داشتن مسکن ایمن، کافی و منصفانه است. نابرابری‌های سیستمی مانند تبعیض نژادی، نابرابری درآمد، سیاست‌های ضعیف دولت و غیره دلایل اصلی هستند، در حالی که افراد دارای معلولیت، اقلیت‌های قومی، زنان و پناهندگان با بیشترین چالش‌ها مواجه هستند. در این مقاله به اصول اولیه عدالت مسکن 101 شامل تعریفی عمیق، نمونه هایی از عدالت مسکن و فرصت های آموزشی می پردازیم.
برابری مسکن این ایده است که همه بدون در نظر گرفتن نژاد، درآمد، جنسیت، قومیت، توانایی و غیره سزاوار مسکن ایمن، مقرون به صرفه و سالم هستند. ابتکاراتی مانند کنترل اجاره، سازماندهی مستاجر، مسکن عمومی، قوانین مسکن منصفانه، و منطقه بندی شامل تضمین عدالت مسکن کمک می کند.
تعریف مسکن منصفانه چیست؟
عدالت مسکن بر این ایده استوار است که مسکن یک حقوق بشر است. ماده 25 اعلامیه جهانی حقوق بشر حق داشتن مسکن مناسب را مورد تاکید قرار داده است. در این مقاله آمده است:
«هر کس حق دارد از سطح زندگی مناسب برای سلامتی برخوردار باشد رفاه خود و خانواده از جمله غذا، پوشاک، مسکن (مورب اضافه شد) و مراقبت های پزشکی و خدمات اجتماعی لازم و حق امنیت در صورت بیکاری، بیماری، از کارافتادگی، بیوه شدن، پیری یا کمبود وسایل زندگی در شرایطی که از کنترل او خارج است.
کمیته حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی همچنین حق مسکن مناسب را در سال 1991 به تصویب رساند که در آن به عنوان “اهمیت محوری” برای اعمال هر یک از حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دیگر تعریف شد. کمیته در تعریف خود پا را فراتر گذاشت و بیان کرد که حق مسکن نباید به صورت محدود به عنوان یک کالا تعریف شود. باید به عنوان “حق زندگی در جایی در امنیت، آرامش و کرامت” نگاه کرد. در مورد اصطلاح “کافی” چطور؟ چه مفهومی داره؟ در یک نسخه از نظر عمومی CESCR شماره 4: حق بر مسکن مناسب، کمیته هفت مورد را فهرست می کند که باید مورد توجه قرار گیرند:
شماره 1 امنیت حقوقی تصدی
دوره تصدی شامل مواردی مانند مسکن اجاره ای، اجاره نامه و مسکن اضطراری است. “امنیت حقوقی تصدی” به این معناست که همه باید در مقابل اخراج اجباری، آزار و اذیت و سایر تهدیدها از حمایت قانونی برخوردار باشند.
شماره 2 در دسترس بودن خدمات، مواد، امکانات و زیرساخت ها
یک فضای زندگی مناسب باید شامل امکانات خاصی مانند آب آشامیدنی سالم، انرژی برای پخت و پز، گرمایش، روشنایی، سرویس بهداشتی، دفع زباله، خدمات اضطراری و غیره باشد. این خدمات نیز باید دائماً در دسترس باشند. اگر کسی فقط گهگاه آب آشامیدنی سالم داشته باشد، مسکن او را نمی توان کافی در نظر گرفت.
#3 دسترسی
“مقرون به صرفه” به این معنی است که هزینه مسکن نمی تواند مانع دسترسی به سایر نیازهای اساسی شود. دولت باید اقداماتی را انجام دهد تا اطمینان حاصل شود که هزینه‌های مسکن متناسب با سطح درآمد باقی می‌ماند و به کسانی که نمی‌توانند برای مسکن مقرون به صرفه پرداخت کنند، یارانه بدهد. همچنین مستاجران باید از هزینه های غیر منطقی و افزایش اجاره بها محافظت شوند.
شماره 4 قابلیت سکونت
مسکن مناسب باید فضای کافی و ایمنی در برابر عناصر طبیعی (سرما، گرما، باران، باد و غیره)، خطرات ساختاری، ناقلان بیماری (مانند آب راکد) و سایر تهدیدات بهداشتی را فراهم کند.
شماره 5 دسترسی
این کمیته تصریح می کند که «مسکن مناسب باید در اختیار کسانی باشد که حق دارند». این سند به طور خاص اشاره می کند که گروه هایی مانند کودکان، افراد دارای معلولیت، بازماندگان بلایای طبیعی و سایر گروه های محروم باید «درجاتی» از اولویت داشته باشند. قوانین و سیاست های مسکن نیز باید نیازهای ویژه مسکن را به طور کامل در نظر بگیرند.
شماره 6 مکان
خانه یک فرد باید به آنها امکان دسترسی به مواردی مانند فرصت های شغلی، خدمات بهداشتی، مدارس و مراقبت از کودکان را بدهد، چه در یک محیط شهری یا روستایی. همچنین به دلیل خطرات بهداشتی نمی توان در مکان های آلوده یا نزدیک آن ها مسکن ساخت.
#7 تناسب فرهنگی
هویت فرهنگی و تنوع مسکن باید در سیاست های ساختمانی، مصالح و مسکن گنجانده شود. این شامل هر گونه فعالیت مرتبط با توسعه و نوسازی می شود. جنبه های فرهنگی نباید خدشه دار شود.
این هفت عامل به ما تصویر روشنی از آنچه طرح‌های سهام مسکن باید شامل شود به ما می‌دهد. همانطور که می بینید، سایر حقوق بشر – مانند حق مراقبت بهداشتی، حق کار کافی، حق آزادی از تبعیض – عمیقاً در تعریف مسکن منصفانه ریشه دارند.
چند نمونه از مسکن منصفانه چیست؟
جنبش‌های عدالت‌خواه مسکن در سراسر جهان یافت می‌شوند، اما برای چه تلاش می‌کنند؟ به این سادگی نیست که به دولت بگوییم برای همه خانه بساز یا یک زمین بخر. ابتکارات خاص و متنوعی وجود دارد که می تواند به تضمین برابری مسکن برای همه کمک کند:
شماره 1 کنترل اجاره
سیاست‌های کنترل اجاره، مقداری را که صاحبخانه می‌تواند شارژ کند، محدود می‌کند. این امر از گران شدن اجاره بها به حدی جلوگیری می کند که ملک دیگر برای مستاجران مقرون به صرفه نباشد. سیاست ها می توانند مانند تعیین حداکثر برای افزایش اجاره یا محدود کردن مبلغی که صاحبخانه می تواند درخواست کند به نظر برسد. یک مطالعه توسط موسسه Urban نشان داد که کنترل اجاره به طور کلی موفقیت آمیز است اگر هدف ارتقای ثبات برای افرادی باشد که در مسکن های تحت کنترل اجاره می شوند. با این حال، این ممکن است به بهبود فرصت های اقتصادی یا کاهش نابرابری های نژادی کمکی نکند. تحقیقات بیشتر می تواند به تعیین زمان و مکان کنترل اجاره بها کمک کند و چه سیاست های دیگری برای ارتقای برابری مسکن مورد نیاز است.
شماره 2 سازماندهی مستاجرین
سازماندهی مستاجر زمانی اتفاق می افتد که افرادی که اجاره می دهند برای حقوق بیشتر، شرایط زندگی بهتر و تغییر رویه های ناعادلانه همکاری و دفاع می کنند. از جمله فعالیت‌ها می‌توان به برگزاری جلسات، تشکیل انجمن‌های مستأجر، سازماندهی اعتصابات اجاره‌نشینی، برگزاری اعتراضات تخلیه و سخنرانی با رسانه‌ها اشاره کرد. اتحادیه مستاجران سانفرانسیسکو، که بیش از 50 سال است سازماندهی می کند، نمونه خوبی است. این اتحادیه به کسب پیروزی هایی مانند فرمان کنترل اجاره در سال 1979 کمک کرد که افزایش اجاره بها و اخراج را محدود می کرد. آنها همچنین از پیشنهاد C حمایت کردند، که بر شرکت های بزرگ مالیات می دهد تا برای افرادی که بی خانمان را تجربه می کنند، بودجه مسکن جمع آوری کنند.
شماره 3 مسکن عمومی
سازمان‌های دولتی مسکن عمومی را اداره می‌کنند که مسکن اجاره‌ای مقرون به صرفه را برای افراد و خانواده‌های کم‌درآمد فراهم می‌کند. در بریتانیا، جایی که مسکن عمومی «مسکن اجتماعی» یا «مسکن شورایی» نامیده می‌شود، 3.9 میلیون نفر بین سال‌های 2016 تا 2018 در مسکن اجتماعی زندگی می‌کردند، با این حال، مسکن عمومی همیشه با استانداردهای مسکن مناسب مطابقت ندارد. مقاله ای در فایننشال تایمز گزارش بررسی بهتر مسکن اجتماعی را شرح می دهد که از انجمن ها می خواهد حسابرسی انجام دهند و به مستاجران قدرت تصمیم گیری بیشتری بدهند. مرگ یک کودک 2 ساله پس از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض کپک در خانه اش تنها یک نمونه از این است که چرا انگلیس باید به کیفیت مسکن عمومی خود رسیدگی کند.
# 4 قوانین مسکن منصفانه
تبعیض تاثیر زیادی بر عدالت مسکن در سراسر جهان داشته است. در ایالات متحده، سیاست هایی مانند خط قرمز سیاهپوستان آمریکایی را از مشارکت یکسان در بازار مسکن منع کرده است. قانون مسکن منصفانه که در سال 1968 تصویب شد، تبعیض در مسکن بر اساس نژاد، مذهب، جنسیت، معلولیت، وضعیت تأهل و غیره را ممنوع می کند. همچنین نیاز به استانداردهای طراحی و ساخت، مانند درهای قابل دسترس و مناطق مشترک، و سایر امکانات معقول، مانند اجازه دادن به حیوانات خانگی دارد. تصویب و اجرای قوانین مسکن عادلانه برای عدالت مسکن حیاتی است.
شماره 5 منطقه بندی فراگیر
سیاست های منطقه بندی شامل توسعه دهندگان را ملزم می کند که درصد معینی از واحدهای جدید خود را به مسکن ارزان قیمت تبدیل کنند. هدف مقابله با منطقه‌بندی انحصاری است که جداسازی نژادی و تبعیض اقتصادی را تقویت می‌کند. با توجه به مسکن فراگیر، بیش از 1000 برنامه شامل در 31 ایالت وجود دارد که بیش از 100000 واحد مسکن ارزان قیمت در ایالات متحده ایجاد کرده است.
برنامه ها متفاوت هستند، اما شامل الزامات قانونی و مشوق هایی مانند پاداش تراکم و یارانه مسکن است.
از کجا می توانید درباره عدالت مسکن بیشتر بدانید؟
فرصت های زیادی برای یادگیری در مورد عدالت مسکن وجود دارد، از جمله دوره های آنلاین (مانند عدالت مسکن: نمایی از شهرهای هند)، کارگاه ها و کنفرانس ها. همچنین می توانید برای منابع آموزشی و فرصت های داوطلبانه به انجمن های مستأجر و سازمان های غیرانتفاعی مسکن در منطقه خود مراجعه کنید. در مورد کتاب ها چطور؟ در اینجا باید از کجا شروع کرد:
اخراج شده: فقر و دارایی در شهر آمریکایی (2017)
نویسنده: متیو دزموند
این کتاب برنده جایزه پولیتزر هشت خانواده میلواکی را دنبال می‌کند که در تلاش برای سرپناه ماندن هستند. دزموند موضوعاتی مانند فقر، استثمار اقتصادی و راه حل هایی برای بحران مسکن در ایالات متحده را بررسی می کند.
حق بر کرامت: مبارزات مسکن، برنامه ریزی شهری و شهروندی در شیلی شهری (2022)
نویسنده: میگل پرز
بر اساس کار میدانی از 2011-2015، میگل پرز، مردم شناس، جنبش اجتماعی در شیلی را توصیف می کند که در آن فعالان و ساکنان برای شرایط زندگی بهتر، حق ماندن در محله اصلی خود، و به رسمیت شناختن به عنوان شایسته حقوق شهروندی مبارزه می کنند. این کتاب نشان می دهد که چه اتفاقی می افتد وقتی مسکن به عنوان یک کالا به جای یک حق اساسی در نظر گرفته شود.
مسابقه برای سود: چگونه بانک ها و صنعت املاک و مستغلات مالکیت خانه سیاه پوستان را تضعیف کردند (2021)
نویسنده: کیانگا-یاماتا تیلور
این فینالیست تاریخ جایزه پولیتزر 2020 توضیح می دهد که چگونه تبعیض مسکن حتی پس از قوانین مسکن منصفانه همچنان ادامه داشت. گروه‌هایی مانند بانکداران، سرمایه‌گذاران و کارگزاران املاک و مستغلات از سیاهپوستان – به‌ویژه زنان سیاه‌پوست – استثمار می‌کردند، در حالی که سیاست‌های جدیدی که برای تشویق مالکیت خانه‌های کم درآمد طراحی شده بود، اوضاع را برای صاحب خانه‌های سیاه‌پوست بدتر کرد. Keeanga-Yamahtta Taylor استدلال می کند که به جای پایان دادن به طرد نژادپرستانه، تغییرات آن را به “شمول غارتگرانه” تبدیل کرده است.
سلب مالکیت بومی: مسکن و بدهی مایا در مکزیک (2020)
توسط: M. Bianet Castellanos
در مکزیک، مسکن محله ای تبدیل به یک صنعت چند میلیارد دلاری شده است، در حالی که بحث های اصلاحات ارضی با سیاست های نئولیبرالی مسکن جایگزین شده است. این کتاب به بررسی تأثیر جابجایی مسکن سنتی بر روابط مردم بومی با زمین، شهرنشینی و امور مالی می‌پردازد. کاستلانوس آنچه را که مهاجران مایا در یکی از شهرهای سریع‌الرشد مکزیک تجربه می‌کنند، در برخورد با شیوه‌های وام‌دهی غارتگرانه، سلب مالکیت و دیگر ساختارهای استعماری توصیف می‌کند.
خانه اول: پایان دادن به بی خانمانی، تغییر سیستم ها و تغییر زندگی (2015)
نویسنده: بنجامین هنوود، سام تسمبریس و دبورا پجت
قدیمی‌ترین کتاب در این فهرست، «اول مسکن»، سندی مهم برای رویکرد «مسکن اول» است که در سال 1992 آغاز شد. این کتاب روند معمول قرار دادن افراد بی‌خانمان در سرپناه‌ها و برنامه‌های مسکن انتقالی و ارزیابی «آمادگی آنها برای سکونت» را به چالش می‌کشد. رویکرد مسکن اول به مردم امکان دسترسی فوری به مسکن دائمی بدون پیش شرط را می دهد. آیا کار می کند؟ این کتاب شواهد را بیان می کند.